Έχεις παρατηρήσει πως όσο μεγαλώνουμε, ξαφνικά όλα "σοβαρεύουν" όσο και αν εμείς το αρνούμαστε;
Και όταν λέω σοβαρεύουν, δεν μιλώ για τα ανάλαφρα, αλλά για τα πιο ουσιαστικά.
Κόσμος γύρω σου, δικοί σου άνθρωποι, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν.
Φίλοι σου έχουν προβλήματα στο γάμο τους, δεν έχουν δουλειά, έχουν οικονομικά θέματα.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, θα ήθελα να μην ήταν η απαισιοδοξία μου που ομολογουμένως με έχει καταπλακώσει αυτή τη χρονιά, αλλά γίνονται πράγματα που μου υπενθυμίζουν δύο πράγματα:
1. Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη.
2. Η ζωή είναι μικρή.
Και από τη μια, ξέρω πως το 2, είναι καλά να το σκέφτομαι όταν προκύπτει το 1, γιατί είναι η αλήθεια, αλλά από την άλλη έχει φορές που σκέφτομαι μόνο το 1 και δεν θυμάμαι το 2.
Κάπου χάνω την μπάλα μέσα σε όλο αυτό των κυκεώνα των κακών και δυσάρεστων πραγμάτων που ακούω, που διαβάζω, που καμιά φορά ζω.
Και με πιάνει μια λύπη, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη.
Είναι από αυτές τις λύπες του καλοκαιριού, που σε διαλύουν ακόμα περισσότερο, γιατί οι άλλοι γύρω σου είναι στις παραλίες, ποστάρουν φωτό στα κοινωνικά μέσα με τις χαρούμενες στιγμές τους (δεν ξέρω αν το εννοούν, αν ποζάρουν δηλαδή για τη στιγμή και μετά προσγειώνονται σε μια άλλη πραγματικότητα), και εσύ κοιτάς τα ταβάνια του ζεστού - κυριολεκτικά - σπιτιού σου και σκέφτεσαι ότι είσαι αχάριστος.
Αχάριστος γιατί την υγεία σου, προς το παρόν την έχεις. Τα άλλα λύνονται. Οι άλλες αποτυχίες, κακοτυχίες περνάνε. Είναι μέρος της ζωής εξάλλου, δεν είναι μαμά;
Αλλά είναι αυτή η λύπη του χρόνου που περνάει. Και που τα πράγματα αλλάζουν. Κόσμος "φεύγει" και φεύγει. Και νιώθεις πως δυσκολεύουν οι καταστάσεις. Οι σχέσεις, η καθημερινότητα.
Και ξέρεις πως σου λείπουν πράγματα, ένας άνθρωπος. Τόσο πολύ που δεν μπορείς να το εκφράσεις.
Αλλά μετά ίσως κοιτάς στα μάτια τους κολλητούς σου και χαίρεσαι ότι είναι εκεί, ίσως βλέπεις τα ζώα που έχεις σπίτι, να κάνουν γκάφες και χαμογελάς έτσι αμυδρά.
Εσύ μου έμαθες μπαμπά, να αγαπώ τα ζώα και σε ευχαριστώ τόσο.
Κα μέσα σου σκέφτεσαι "Αχ, και να χαμογελούσα πιο συχνά, πιο πολύ, αχ και να το εννοούσα".
Γιατί είναι αυτό το 2. Αυτό το 2.
